Podmiotem składającymi sprawozdanie finansowe jest podmiot, który otrzymuje pomoc publiczną.

W ramach PO KL przyjęto szeroką definicję beneficjenta pomocy, w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, zgodnie z którą przez beneficjenta pomocy należy rozumieć nie tylko przedsiębiorcę, ale również każdy inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, bez względu na jego formę organizacyjno-prawną oraz sposób finansowania, o ile otrzymał on pomoc publiczną. Dla wskazania beneficjenta pomocy publicznej podstawowe znaczenie ma zatem fakt rzeczywistego prowadzenia działalności gospodarczej, nie zaś forma prawna lub też pozostawanie w ewidencji podmiotów gospodarczych (beneficjentem pomocy mogą być również stowarzyszenia i fundacje, a także przedsiębiorstwa publiczne, które prowadzą działalność gospodarczą).

Należy zaznaczyć, iż w drodze Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r. ustalono zakres informacji oraz wzory formularzy informacji, biorąc pod uwagę przeznaczenie planowanej pomocy oraz konieczność zapewnienia nieprzekroczenia dopuszczalnej wielkości pomocy udzielonej w związku z realizacją danego przedsięwzięcia przez poszczególne podmioty ubiegające się o pomoc. Sytuacja ekonomiczna wnioskodawcy, w tym sprawozdania finansowe za okres 3 ostatnich lat obrotowych, sporządzone zgodnie z przepisami o rachunkowości, stanowi tylko jeden z elementów informacyjnych, które wnioskodawca przedstawia podmiotowi udzielającemu pomocy. Konieczne jest więc przeanalizowanie zapisów ustawy o rachunkowości, w celu określenia jakich podmiotów dana ustawa dotyczy. Dodatkowo, w treści rozporządzenia nie występują informacje dotyczące obowiązku składania innych dokumentów niż sprawozdania, w przypadku przedsiębiorstw nieobjętych ustawą o rachunkowości.

Zgodnie z przepisami Traktatu WE (art.87), z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w Traktacie, każda pomoc udzielana przez państwo członkowskie lub ze źródeł państwowych, w jakiejkolwiek formie, która narusza lub grozi naruszeniem konkurencji przez uprzywilejowanie niektórych przedsiębiorstw lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z zasadami wspólnego rynku w zakresie, w jakim wpływa negatywnie na wymianę handlową (w odniesieniu do towarów i usług) pomiędzy państwami członkowskimi. Oznacza to, iż pomoc publiczną mogą otrzymać jedynie przedsiębiorcy, przy czym nieistotne jest, czy przepisy obowiązujące w danym państwie członkowskim przyznają danemu podmiotowi status przedsiębiorcy. Należy jednak zauważyć, iż zgodnie ze stanowiskiem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dostępnym np. na stronie internetowej urzędu), brak jest jednoznacznego rozstrzygnięcia, czy działalność prowadzoną przez polskie SP ZOZ należy traktować jako działalność gospodarczą w rozumieniu prawa wspólnotowego, biorąc pod uwagę specyficzne uwarunkowania polskiego systemu ochrony zdrowia. 

Należy bowiem zauważyć, iż nie wszystkie rodzaje działalności (pojmowane w sensie przedmiotowym) wykonywane przez zakłady opieki zdrowotnej w rzeczywiści nadają się (kwalifikują) do tego, by prowadzić je zawsze w celu zarobkowym (jako działalność gospodarczą). Aby można było uznać prowadzoną przez dany podmiot działalność za działalność gospodarczą, całość danego przedsięwzięcia ekonomicznego musi być nastawiona na osiąganie dochodów, natomiast poszczególne czynności dokonywane w ramach tej działalności niekoniecznie muszą być podejmowane w celu zarobkowym. Może być zatem tak, że niektóre działania przedsiębiorcy celowo będą nastawione na brak zysków, a nawet na poniesienie pewnych strat, co nie zdyskwalifikuje jeszcze takiej działalności jako „działalności gospodarczej”. Istotna jest bowiem całościowa ocena wchodzącej w grę działalności i jej generalne uwarunkowanie, nie zaś kwalifikacja dokonywana odrębnie dla poszczególnych czynności związanych z tą działalnością. Działalność poszczególnych zakładów opieki zdrowotnej nie jest w tym sensie nastawiona na osiąganie i maksymalizowanie zysków. W tym kontekście nie można uznać, że wspomniane zakłady prowadzą działalności gospodarczą w znaczeniu prawnym.

Ponadto zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.):

samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej może uzyskiwać środki finansowe:

1. z odpłatnych świadczeń zdrowotnych udzielanych na podstawie umowy, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej;
2. na realizację programów zdrowotnych w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne, w tym na niezbędne do ich wykonania wydatki inwestycyjne lub zakupy specjalistycznych wyrobów medycznych, na podstawie umowy i w zakresie w niej określonym na realizację programów współfinansowanych ze środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej;
3. z wydzielonej działalności gospodarczej innej niż wymieniona w pkt 1 i 2, jeżeli statut zakładu przewiduje prowadzenie takiej działalności;
4. z darowizn, zapisów, spadków oraz ofiarności publicznej, także pochodzenia zagranicznego, z zastrzeżeniem art. 42;
5. na realizację innych zadań określonych odrębnymi przepisami.

Powyższy pkt 3 daje pewną wskazówkę co do zakwalifikowania działalności SP ZOZ w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych jako niepolegające na prowadzeniu działalności gospodarczej. Taka interpretacja jest możliwa ze względu na użycie w tym punkcie sformułowania „z wydzielonej działalności innej niż wymieniona w pkt 1 i 2”, na podstawie czego można wnioskować, że wymienione w tych punktach działania nie są działalnością gospodarczą.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

Przy wyliczaniu kwoty pomocy brutto, która podlega indywidualnej notyfikacji w ramach pomocy na szkolenia, zgodnie z art. 25 rozporządzenia, należy wziąć pod uwagę wszystkie wydatki kwalifikowane ponoszone w ramach projektu szkoleniowego, w tym koszty związane z wynagrodzeniami beneficjentów pomocy lub pracowników beneficjentów pomocy oddelegowanych na szkolenie obliczane za czas ich faktycznego uczestnictwa w szkoleniu. Jednocześnie, przy wyliczeniu kwoty pomocy brutto wymagającej indywidualnej notyfikacji należy uwzględnić wartość pomocy udzielonej na rzecz jednego beneficjenta pomocy, nie zaś globalną wartość projektu realizowanego przez jednego beneficjenta na podstawie zapisów umowy o dofinansowanie projektu.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

Wydatki ponoszone przez beneficjenta w ramach cross-fianacingu należy traktować każdorazowo jako wydatki niezbędne do realizacji danego projektu, tym samym należy przyjąć, że podmiot realizujący dany projekt nie poniósłby powyższych wydatków, gdyby nie były one bezpośrednio powiązane z projektem realizowanym na rzecz innego podmiotu będącego bezpośrednim odbiorcą pomocy. W konsekwencji należy uznać, że wydatki ponoszone w ramach cross-financingu nie prowadzą do przysporzenia bezpośredniej korzyści na rzecz beneficjenta, i w związku z tym nie mają wobec nich zastosowania obowiązujące reguły pomocy publicznej.

Jednocześnie istnieje możliwość wystąpienia następujących wyjątków od powyższej zasady:

Projekt realizowany przez beneficjenta będącego równocześnie beneficjentem pomocy publicznej na rzecz własnych pracowników:

W przypadku, gdy projekt realizowany jest samodzielnie przez beneficjenta pomocy publicznej na rzecz własnych pracowników (np. średnie przedsiębiorstwo realizujące projekt szkoleniowy adresowany do zatrudnionych w nim pracowników wyższego szczebla), wydatki ponoszone w ramach cross-financingu powinny zostać objęte w całości pomocą de minimis, zgodnie z art. 31 ust 1 pkt 1-4 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie udzielania pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki.

Projekt realizowany na potrzeby danego przedsiębiorcy lub przedsiębiorców powiązanych z nim organizacyjnie, kapitałowo lub gospodarczo lub projekt „otwarty”, przewidujący wsparcie na rzecz pracowników beneficjenta:

W przypadku projektów uwzględniających częściowo wsparcie adresowane do pracowników beneficjenta realizującego dany projekt, należy każdorazowo sprawdzić, czy beneficjent ten spełnia równocześnie kryteria beneficjenta pomocy. Jeżeli powyższy warunek zostanie spełniony, wówczas wydatki ponoszone przez beneficjenta w ramach cross-financingu powinny zostać w całości objęte pomocą  de mini mis, zgodnie z art. 31 ust 1 pkt 1-4 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie udzielania pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki.

W pozostałych przypadkach wydatki objęte cross-financingiem powinny zostać w całości wyłączone spod reguł udzielania pomocy publicznej oraz objęte dofinansowaniem w ramach realizowanego projektu.

W przypadku projektów szkoleniowych realizowanych na potrzeby danego przedsiębiorcy lub przedsiębiorców powiązanych z nim organizacyjnie, kapitałowo lub gospodarczo, wydatki inwestycyjne ponoszone w ramach cross-financingu przez beneficjenta stanowią dla niego pomoc de minimis, w przypadku, gdy beneficjent ten spełnia jednocześnie kryteria beneficjenta pomocy. W pozostałych przypadkach, wydatki ponoszone przez beneficjenta w ramach cross-financingu mogą zostać w całości sfinansowane w ramach projektu. Tym samym wydatki te powinny zostać wyłączone z kwoty dofinansowania, objętej pomocą publiczną na szkolenia

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 6 maja 2008 r.  w sprawie udzielania pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki (dz. U. 2008, Nr 90, poz.557, z późn. zm.) w sprawie kwalifikowania kosztów ogólnych w ramach pomocy publicznej na szkolenia, koszty ogólne związane z obsługą projektu szkoleniowego, w tym koszty obsługi administracyjno-księgowej i finansowania projektu, koszty wynajmu, koszty promocji i ewaluacji itp. Powinny zostać objęte pomocą publiczną na szkolenia jedynie w przypadku, gdy projekt jest realizowany przez projektodawcę będącego jednocześnie beneficjentem pomocy albo     na potrzeby danego przedsiębiorcy lub przedsiębiorców powiązanych z nim organizacyjnie, kapitałowo lub gospodarczo (§ 22 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia). Powyższe wydatki, ujęte w ramach zadania „Zarządzanie projektem”, nie mogą przekroczyć sumy kwot pozostałych wydatków ponoszonych w związku z realizacją szkolenia i powinny zostać włączone do podstawy wyliczenia całkowitej kwoty pomocy publicznej udzielonej na rzecz danego beneficjenta pomocy.

W pozostałych przypadkach, koszty ogólne związane z obsługą projektu są finansowane w całości beneficjentowi realizującemu dany projekt oraz nie wliczają się do katalogu wydatków kwalifikowanych objętych pomocą publiczną na szkolenia.

Powyższa zasada nie dotyczy wydatków ponoszonych na wynagrodzenia beneficjentów pomocy lub pracowników beneficjentów pomocy oddelegowanych na szkolenie. Wydatki te mogą zostać włączone do katalogu wydatków objętych pomocą publiczną na szkolenia również w przypadku, gdy projekt nie jest realizowany przez projektodawcę będącego jednocześnie beneficjentem pomocy albo na potrzeby danego przedsiębiorcy  lub przedsiębiorców powiązanych    z nim organizacyjnie, kapitałowo lub gospodarczo. Niemniej jednak również w tym przypadku wydatki te nie mogą przekroczyć sumy kwot pozostałych wydatków kwalifikowanych związanych        z realizacją szkolenia, a także wysokości wymaganego wkładu prywatnego wnoszonego przez beneficjenta pomocy.

Jednym z wydatków kwalifikowalnych w ramach pomocy na szkolenia są koszty bieżące, takie jak materiały bezpośrednio związane z projektem (art. 39 ust. 4 lit. c rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu). Wydatek ten został uwzględniony również w art. 22 pkt 3 rozporządzenia Ministra rozwoju Regionalnego z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie udzielania pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki (Dz. U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.).

Jednocześnie, katalog wydatków ponoszonych w ramach kosztów bieżących nie stanowi katalogu zamkniętego. W związku z tym należy uznać, że w ramach kosztów bieżących możliwe jest kwalifikowanie wszelkich pozostałych wydatków związanych bezpośrednio z organizowanym szkoleniem, które nie zostały ujęte w żadnej kategorii wydatków kwalifikowalnych, wymienionych w art. 22 rozporządzenia, w tym m.in. wydatków związanych z zatrudnieniem, wyżywieniem i zakwaterowaniem specjalisty ds. szkoleń, który zajmuje się techniczną organizacją szkolenia przy czym nie jest on osobą prowadzącą merytorycznie dane szkolenie.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

Instytucja Zarządzająca dopuszcza możliwość wnoszenia wkładu w postaci wynagrodzeń w przypadku przedsiębiorców oraz osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą , pod warunkiem, że wkład ten zostanie należycie udokumentowany przez przedsiębiorcę, w tym na podstawie dokumentów stanowiących podstawę do rozliczenia z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych oraz Urzędem Skarbowym.

Przedsiębiorca wnoszący w ramach projektu wkład prywatny w formie wynagrodzeń powinien złożyć stosowne oświadczenie, w którym przedstawi wysokość dochodu uzyskanego za dany miesiąc wyliczonego proporcjonalnie do czasu jego udziału w projekcie. Sposób wyliczenia dochodu powinien być możliwy do zweryfikowania przez Instytucję Pośredniczącą i wynikać z dokumentacji przedsiębiorcy.

W przypadku, gdy przedsiębiorca (beneficjent pomocy) nie jest w stanie prawidłowo udokumentować wkładu prywatnego w formie wynagrodzeń na poziomie założonym we wniosku o dofinansowanie, wkład ten nie może zostać uznany za kwalifikowalny. W takiej sytuacji Instytucja Pośrednicząca na wniosek beneficjenta może w ramach aneksu do umowy o dofinansowanie projektu zmienić pierwotnie zakładaną formę wkładu prywatnego z wkładu w postaci wynagrodzeń
na wkład w formie gotówki lub w formie mieszanej.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

godnie ze stanowiskiem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wyłączenia określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art.87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2008, str.5) powinny być interpretowane w kontekście przedmiotowym, a zatem nie ma ono zastosowania do działalności w zakresie produkcji podstawowej produktów rolnych. W opinii UOKiK, za takim stanowiskiem przemawia wykładnia celowościowa przepisów oraz analiza innych aktów prawa wspólnotowego (w tym zwłaszcza rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu), w których zastosowano podejście przedmiotowe.

Tym samym prowadzenie przez dany podmiot działalności w sektorze wyłączonym nie powinno oznaczać, że nie może on w ogóle otrzymać pomocy na warunkach określonych w rozporządzeniu. Każdorazowo należy natomiast zweryfikować, jakiego rodzaju działalności dotyczy projekt o którego dofinansowanie ubiega się przedsiębiorca, bowiem w przypadku gdy projekt dotyczy działalności podlegającej wyłączeniu, pomoc nie może być udzielona.

W przypadku, gdy projekt o dofinansowanie którego ubiega się przedsiębiorca dotyczy zarówno zakresu działalności podlegającej wyłączeniu, jak i działalności dozwolonej w świetle przepisów o pomocy publicznej, należy wydzielić koszty i przyznać wsparcie w sposób odpowiadający zakresowi projektu dotyczącemu pomocy nie podlegającej wykluczeniu.

Ponadto definicja produkcji pierwotnej produktów rolnych obejmuje ich uprawę i hodowlę. Terminem produkcja pierwotna produktów rolnych określa się działalność na poziomie gospodarstw lub na podobnym poziomie obejmującą m.in. produkcję, hodowlę i uprawę produktów roślinnych takich jak zboża, owoce, warzywa, zioła, jak również ich transport wewnętrzny, magazynowanie i obsługę produktów (bez znaczącej zmiany ich charakteru) w gospodarstwie. Zgodnie z art. 2 pkt 23 i 24 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 należy uznać, iż produkcja pierwotna produktów rolnych odnosi się do niezbędnych czynności wykonywanych w gospodarstwach rolnych na produktach zwierzęcych i roślinnych w celu przygotowania ich do pierwotnej sprzedaży, a także do przygotowania do pierwszej sprzedaży tych produktów przez producenta surowców na rzecz podmiotów zajmujących się sprzedażą lub przetwórstwem.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy uznać, że nie każdy produkt rolny wymieniony w Załączniku I TWE jest pierwotnym produktem rolnym, bowiem za pierwotny produkt rolny należy uznać produkt bezpośrednio związany z uprawą lub hodowlą (np. zboże lub bydło), podczas gdy inne produkty wymienione w Załączniku I do TWE powstające na bazie produktów pierwotnych to wtórne produkty rolne (np. mąka lub mięso wołowe).

Jednocześnie zgodnie z definicjami zawartymi w art. 2 pkt 23 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 oraz art. 1 ust. 2 lit. B rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 za przetwarzanie produktów rolnych uznaje się czynności dokonywanie na produkcie rolnym, których produkt końcowy jest również produktem rolnym.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

W przypadku wystąpienia w toku realizacji projektu przesłanek decydujących o objęciu go regułami pomocy publicznej, beneficjent ma obowiązek niezwłocznego powiadomienia o tym fakcie WUP w Szczecinie oraz uzyskania jej akceptacji dla rozpoczęcia procedury wprowadzenia zmian do projektu (analogicznie w przypadku gdy WUP stwierdzi występowanie pomocy publicznej w trakcie realizacji projektu powinien niezwłocznie poinformować o tym beneficjenta oraz, po wyrażeniu stosownej akceptacji, wszcząć procedurę wprowadzenia zmian do projektu). Wysokość wymaganego wkładu prywatnego wyliczana jest na podstawie całkowitej wartości projektu kosztów jakie będą musiały być objęte pomocą publiczną, po uwzględnieniu wydatków poniesionych dotychczas przez beneficjenta.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

Zgodnie z art. 38 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) za szkolenie specjalistyczne należy uznać szkolenie polegające na przekazywaniu wiedzy głównie i bezpośrednio związanej z obecnym lub przyszłym stanowiskiem pracy pracownika w danym przedsiębiorstwie oraz na przekazywaniu umiejętności, których wykorzystanie w innym przedsiębiorstwie lub obszarze zatrudnienia jest możliwe tylko w ograniczonym stopniu lub w ogóle nie jest możliwe. Z kolei szkolenie ogólne oznacza szkolenie polegające na przekazywaniu wiedzy, która nie jest wyłącznie lub głównie związana z obecnym lub przyszłym stanowiskiem pracy pracownika w danym przedsiębiorstwie, lecz przekazuje umiejętności, które można wykorzystać w innym przedsiębiorstwie lub innym obszarze zatrudnienia. Tym samym użycie w nazwie szkolenia określenia „specjalistyczne” nie przesądza o spełnieniu powyższych warunków, o których mowa w rozporządzeniu.

Podstawowym kryterium decydującym o uznaniu danego szkolenia za ogólne lub specjalistyczne jest zatem nie zakres merytoryczny lub program szkolenia, lecz możliwość wykorzystania zdobytej wiedzy przez przeszkolonego pracownika w innych miejscach pracy lub na innych polach aktywności zawodowej (z dotychczasowej praktyki realizacji projektów finansowanych ze środków EFS wynika, że tylko niewielki odsetek szkoleń adresowanych do przedsiębiorców i ich pracowników nie spełnia powyższe kryteria szkolenia specjalistycznego).
Do szkoleń ogólnych należy zaliczyć zatem nie tylko szkolenia z języków obcych, zarządzania, szkolenia psychologiczne i z obsługi podstawowego pakietu biurowego (edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, program do prezentacji itd.), ale również np. szkolenia z zakresu komercjalizacji wiedzy, obsługi określonych programów finansowo-księgowych, mechanicznej obróbki drewna, elektroniki samochodowej, obsługi oprogramowania do fakturowania (nawet wówczas, gdy szkolenie dotyczy zastosowania określonej technologii – np. wskazuje na nazwę własną urządzenia lub oprogramowania, którego eksploatacja jest przedmiotem szkolenia), o ile mogą być one wykorzystane w innym przedsiębiorstwie lub innym obszarze zatrudnienia.

Ponadto, o uznaniu danego szkolenia za specjalistyczne nie przesądza użycie we wniosku o dofinansowanie stwierdzeń typu: „szkolenie szyte na miarę”, „szkolenie dostosowane do specyfiki firmy”, które mogą świadczyć o jego lepszym dostosowaniu do potrzeb danego przedsiębiorstwa,w przeciwieństwie do standardowych szkoleń „dla wszystkich”. Dodatkowo, projektodawca wypełniając pole wniosku „Uzasadnienie kosztów” lub „Metodologia wyliczenia dofinansowania i wkładu prywatnego w ramach wydatków objętych pomocą publiczną” powinien zawrzeć dodatkowe informacje, które mogą być pomocne dla ustalenia charakteru szkolenia oraz potwierdzać prawidłowość wyliczenia intensywności publicznej.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.

Zgodnie z pkt 28 preambuły rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych), należy przyjąć, że w przypadku pomocy przyznanej na podstawie niniejszego rozporządzenia na rzecz mikro-, małego lub średniego przedsiębiorstwa efekt zachęty wystąpi, jeżeli przedsiębiorstwo złożyło wniosek o przyznanie pomocy przed rozpoczęciem jakichkolwiek działań związanych z realizacją projektu lub objętych pomocą publiczną. Jednocześnie, zgodnie z § 32b ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie udzielania pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, uznaje się, że pomoc przyznana mikro-, małym i średnim przedsiębiorstwom wywołuje efekt zachęty, jeżeli wniosek o przyznanie  pomocy został złożony przez beneficjenta pomocy do właściwej instytucji przed rozpoczęciem realizacji projektu, przy czym w przypadku beneficjentów pomocy nie będących projektodawcami lub w przypadku gdy pomoc publiczna jest przyznawana beneficjentom pomocy nie wymienionym we wniosku o dofinansowanie projektu, przez wniosek o przyznanie pomocy należy rozumieć odpowiednio umowę o przystąpieniu do projektu szkoleniowego lub umowę o rozpoczęciu korzystania z usług doradczych.

Duże przedsiębiorstwo, przed udzieleniem pomocy, powinno spełnić dodatkowe warunki świadczące o wystąpieniu efektu zachęty – oprócz złożenia wniosku o przyznanie pomocy przed rozpoczęciem realizacji projektu (udzieleniem pomocy), powinno udowodnić, że dzięki udzielonej pomocy:

• rozmiar działań podejmowanych w ramach projektu zostanie znacząco zwiększony,
• zasięg projektu zostanie znacząco rozszerzony,
• całkowita kwota wydana przez przedsiębiorcę na projekt zostanie znacząco zwiększona,
• nastąpi znaczne przyspieszenie realizacji projekt,

przy czym dla spełnienia efektu zachęty wystarczające jest wystąpienie co najmniej jednego z powyższych warunków. Podmiot udzielający pomocy powinien również zadbać o to, by przedsiębiorstwo sporządziło w formie dokumentu wewnętrzną analizę wykonalności projektu lub zadań objętych pomocą uwzględniającą sytuację przedsiębiorstwa w przypadku otrzymania pomocy oraz bez jej udziału. Dokument ten powinien zostać sporządzony przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy. Powyższa analiza powinna zostać wykorzystana w opisie wniosku o dofinansowanie projektu (pkt 3.1) oraz pomocy oraz zgodnie z Dokumentacją konkursową WUP w Szczecinie musi być złożona przed podpisaniem umowy o dofinansowanie. Tym samym powinien WUP w Szczecinie będzie weryfikował, czy dokumentacja przygotowana przez duże przedsiębiorstwo przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy zakłada spełnienie jednego lub więcej z wymienionych powyżej kryteriów świadczących o wystąpieniu efektu zachęty.

Ponadto, spełnienie efektu zachęty, zarówno w przypadku MŚP jak i dużego przedsiębiorstwa jest weryfikowane na podstawie zapisów wniosku i działań w projekcie. Dla przykładu obowiązkowe szkolenia z BHP nie spełniają efektu zachęty. Podobnie jest z przeprowadzaniem innych szkoleń jeśli np. ich prowadzenie jest wpisane w politykę szkoleniową firmy i będą one przeprowadzane w projekcie w tym samym zakresie co dotychczas. Ponadto członkowie Komisji Oceny Projektów weryfikują harmonogramy we wnioskach i sprawdzają, czy umowy pomiędzy projektodawcą
a beneficjentami pomocy publicznej są podpisywane przed rozpoczęciem wsparcia.

Powyższe wyjaśnienia mają charakter informacyjny i pomocniczy, zaś jedynymi organami uprawnionymi do wydawania wiążących wykładni dotyczących pomocy publicznej są Europejski Trybunał Sprawiedliwości oraz Komisja Europejska.